122
Οι κατακίτρινοι καρποί με τη καφετιά φουντίτσα στο κεφάλι που ξεπρόβαλαν μέσα από το πράσινο ρούχο τους απλώνονταν ως εκεί που έφτανε το μάτι! Λες κι ο ήλιος είχε ξαπλώσει για τα καλά πάνω στου πράσινους μίσχους. Τα δυό παιδιά άνοιγαν δρόμο με τα χέρια τους ανάμεσα στα φυτά που έφταναν αρκετά πάνω από τα κεφαλάκια τους. Ήθελαν να φτάσουν γρήγορα! Όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα!! Μερικά μέτρα ακόμα κι ύστερα το ...ξέφωτο! Τα φυτά αργολικνίζονταν στο αεράκι, οι φουντωτοί καρποί έλειπαν και κάπου στο βάθος ακούγονταν κουβέντες! Δεν καταλάβαιναν καλά τί έλεγαν οι φωνές αλλά σηκώνοντας το κεφάλι είδαν τον καπνό της γνωστής γκρίζας καμινάδας ενώ σιγά σιγά τα ρουθούνια τους γέμιζαν ...μοσχοβολιά! Άρχισαν να τρέχουν με την ανυπομονησία να ξεχειλίζει και το στομάχι να γουργουρίζει, ώσπου... αντίκρισαν την μισάνοιχτη πόρτα που τους καλωσόριζε!...
Διάβασε τη συνταγή στο tantekiki.blogspot.com